Mooi om te lezen: het (ingekorte) verslag van een studente Pastoraal Werk aan Hogeschool Windesheim . Zij bezocht het Vrouwencentrum voor de schoolopdracht: “Bezoek ’n plek waar mensen vrijwilligerswerk doen, het thema is “Migratie en een place to be”
Ik sprak met een vrijwilliger in het Vrouwencentrum en vroeg haar hoe zij hier (aan) kwam. In Irak had zij een baan als kapster in een vrij land. In 2007, na het overlijden van Saddam Hoessein kwamen er spoedig nieuwe en steeds strengere regels. Toen stapte op een dag een man haar eigen kapperszaak in. Hij zei dat ‘haar niet meer geknipt mocht worden’. Zij moest haar winkel meteen uit, de man sloot die per direct definitief. Toen mevrouw thuis kwam en haar man vertelde wat er gebeurd was, besloot hij: “We kunnen hier niet langer blijven”. Ook vanwege hun geloof (niet moslim). Ze woonden tijdelijk bij een broer elders in Irak en erna 1 jaar in Syrië. Ook daar werd het gevaarlijk voor ze. Ze besloten dat Nl veilig zou kunnen zijn. Eerst ging hij, samen met hun oudste zoon, in 2007. Vier jaar later volgde zij met hun andere zoon. Ze kwamen uiteindelijk in Emmeloord.
Hier ontdekte ze het Vrouwencentrum en ze bleef. Voor alle lessen en omdat het heel erg gezellig is. Ze werd vrijwilliger in de eetcafé commissie en als gastvrouw. Hierdoor leert ze de taal steeds beter. Mevrouw is minstens 4 x per week in het Vrouwencentrum. Ze volgt Nl les, sinds kort Engelse, is altijd bij de inloop en zwemt mee. Ook helpt ze vaak bij de Wereldkeuken projecten, bijv ‘Vrouwencentrum kookt bij Net’l’ of andere presentaties. In de Hof van Smeden, een verzorgingshuis in Emmeloord, is ze 1 dagdeel vrijwilliger, net als ikzelf.
De veiligheid en de eerlijkheid in Nederland waardeert ze enorm. Mensen zeggen het gewoon tegen elkaar als ze iets niet zo leuk vinden of hoe het misschien beter of anders kan.
Het liefst willen zij en haar man weer inkomsten uit een eigen vaste baan. Het is erg lastig om die hier te vinden. Vaak vindt men ze te oud, of gelden hun diploma’s hier niet. Met hun vrijwilligerswerk ‘verdienen’ ze zelf hun uitkering om van te leven
Erna sprak ik nog de mede-oprichter en coördinator van het Vrouwencentrum. Zij vertelde nog over leuke activiteiten, zoals het eetcafé 1x per maand met steeds een ander land op tafel. Ook heerst er een enorme fijne, ontspannen en gezellige sfeer in het vrouwenhuis. Dit viel mij meteen op. Mensen maken dit centrum echt mogelijk met elkaar, en dat merk je als bezoeker!